Anisa Ismajli

 

 

 

 

 

 

 

Puhi e lehtë

                                         
I pëshpërita në vesh -“ti je dashuria ime”. Ai buzëqeshi, vazhdoj të më përqafoj edhe më shumë, më shtrëngonte fort pas vetes. 
Qëndruam ashtu gjatë, në heshtje pa thënë asnjë fjalë të mos e prishnim magjinë e atij momenti, që s’do ta prishte  as një “uragan”. Hahaha, cili uragan isha unë Katrina, Tsunami, Sandy apo veçse një puhi e lehtë, që herë pas here e trondit veten dhe atë?!
Jam puhi e lehtë, e ngrohtë, e butë kur jam me të.

Më quajti sharmante

Më pëlqeu, më pëlqeu por, nuk do të duhej të ma thoshte ashtu. Në rregull, pajtohem se dukesha mirë, me atë fustan tepër të ngushtë për trupi, shumë seksi, bla bla, por me atë fjalë, e cila është fjalë me shumë kuptime se vetë fjala “‘sharm” nuk do të duhej ta thoshte. Unë për shembull e di se ku duhet e ku jo, ta them atë fjalë, por Ai e tha pa një pa dy: “Sharmantja e mbrëmjes”.

Është ndjenjë e këndshme, kur e di se diku, aty, në atë vend aq të madh e të bukur, ekziston dikush që të sheh, të përcjell me sy poshtë e lart, i numëron pijet e tua dhe sa herë që e kthen kokën has në shikimin e tij. Shikim i shkurtë por që flet shumë.
Më pëlqeu, edhe tash po e pëlqej atë fjalë të mallkuar e të bukur njëkohësisht  ”sharmante”.
 “ A thua jam e tillë!?”-ta hajë dreqi, është ora katër e mëngjesit, jam e lodhur, pa gjumë e vazhdoj të mendoj për të. Fli oj vajzë, se nesër ke xhirim gjithë ditën, pusho më.


Marrë nga "Momente".

 

 

 

 

                                                 

 

 

 

Giuseppe Napolitano

Tetova

Me Shaipin dhe miqtë të tjerë këtu në Tetovë
u ktheva e do kthehem sërish për të rrëfyer  
për dashurinë time më të madhe - poezinë
- fjalët e dashuruara të jetës
Këtu frymon – unë frymoj përsëri
- ajrin e freskët të njerëzve të mirë
 që në botë nuk  kanë harruar akoma
sa është e rëndësishme të mbesin miq të mirë

E jam i sigurt se Shaipi dhe miqtë e tjerë
ndajnë  me mua poezinë
e këtyre vendeve të këtyre pasioneve
që lidhin Tetovën me Europën dhe botën.

Sa hëna...

Sa hëna../ Jam përherë e njëjta  

fytyrë gaztori a fytyrë lozonjare/  

danunciane lundruese në muzg /   

sa herë jemi takuar  

e dija / nëse virgjereshë të turpshme

më quaje o kurtizanë sensuale  

e grimosur ose  lojëtare e pakapshme /

...ishe e njëjta edhe pse të shihja  

ose shtiresha se të dëshiroja

të ndryshme/ e si më shihje isha unë:  

gondolieri i argjendtë ose shkëmb i mbytur

 në qiell /kur edhe unë ndryshoja

duke të soditur / më lije mua fajin... /

:po unë e dija se ti ishe vetëm një alibi  

Fragment nga  libri "Pëshpëritje hënës", përkthyer nga Ilire Zajmi & Anton Nikë Berisha, botues Faik Konica, Prishtinë.  

 

Giuseppe  Napolitano  poet e eseist, autor i dhjeta vëllimeve me poezi:

“Momenti”, “ Dentro l'orma”,  “Maschera “  Il giardino di Afrodite”, “ Libro d'amore di Catullo”, “Se rincorri un po' di ieri nel domani”, Ka shtëpinë e tij botuese  “la stanza del poeta”  ku boton autorë të ndryshëm.  Është  pjesëmarrës në shumë festivale ndërkombëtare. Poezitë e tij janë  përkthyer në gjuhët spanjolle,  franceze,  rumune,  gjermane, angleze, greke, esperanto dhe shqipe. Jeton në Formia të Italisë

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                              

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laura Garavaglia

 

 

 

 

 

 

 

Autoportret

Çdo mëngjes,  midis flokëve dhe shkumës,
shkridhem pak më shumë në fund të vaskës.

Kujtimet fraktura të shpërfytyruara
hapa të ngadaltë në asfalt.

Indikativ i tanishëm

A je duke kërkuar edhe ti format e universit
mes gabimeve horizontale të ditës?
Çka nëse zeniti ishte në të vërtetë këtu
në parvazin e dritares mes vazos lulemine, 
hija e pasdites te shkallët  
në këtë mungesë memece të arsyes.    
Ose sikur rrisku i dritës të ngatërrohej në lëndinë
ky çast i zverdhur
midis të kaluarës dhe të ardhmes?

Mekanika kuantike 

Disa gjëra ndodhin  
nuk mund ta dimë pse    

Nuk  do të jetë alkimia bërthamore
të na  shpjegojë   
gjashtë gradët e  ndarjes
që  na lidhin me të tjerët .  

***

E pastaj, herë pas here   
të pish një gotë verë
të parashikosh fatin në  llum kafeje
pa e ditur kush do të rri, e kush do të shkojë.  
Nga pjesët e trupit më shumë se çdo gjë tjetër
e dua gojën që ushqehet nga bota
e  gdhen fjalët.

Sindromi Asperger

Nuk e kuptoj
njollën e dhimbjes

ndjenjën e shprishur që vërshon
britmën e  jetës.
Çrregullim i hidhur i pa formë  
kërcënon enën e pafajshme
pastërtinë e numrit
e të simbolit
sekuencë e rregullt
sistem i përkryer.  

Vera

Era e  katranit në fund të molit,
dhëmbët e qenit kafshojnë kreshtën.   
Flluska e ylbertë e verës
fluturon  tatëpjetë në  ajrin e nxehtë 
pa e ditur në cilin drejtim zemra udhëton.  
Nga e gjithë ajo dritë që zmadhoi ditën
mbeti vetëm pëlhura e shlyer e jastëkut,
alga e thatë  lakuar mbi shkëmb,
sytë e Santa Lucia-së mbi kanape  
përqafimi i përgjakshëm i meduzës në qafën time.

Vera 2

Ndoshta ishte vera e kaluar, apo e një viti më parë.
Spektakli, është përherë i njëjti: të dënuarit
zhytur deri në gjoks, njeriu i kokosit,
yndyra e kremit të rrezitjes në gazetë
Vetëm sfondi ndryshon.

Laura Garavaglia

E lindur në Milano në vitin 1956,  Laura Garavaglia jeton dhe punon në qytetin e Komo-s.  Shkrimtare  e publiciste, ajo bashkëpunon me disa revista letrare dhe shtëpi botuese në Itali.

Ka botuar  përmbledhjet me poezi: “Fragmente të jetës”, “ Shumë kultura” ;” Flutura e gurë” , “ Simetria e thelbit”. Poezitë e saj janë përkthyer në disa gjuhë të huaja e janë përfshirë në shumë antologji.  Themeluese e asociacionit kulturor “Shtëpia e poezisë në Komo” . Ideatore dhe kuratore  e Festivalit Ndërkombëtar të poezisë  “Evropa në vargje” që mbahet në Komo të Italisë.  

nga gjuha italiane: Ilire Zajmi     

 

Robert Simonišek

 

 

 

 

 

 

 

Liqeni

Ndonjëherë në mëngjes, ndonjëherë në mbrëmje,
nuk varet nga unë në të vërtetë,
s’ është varur kurrë.

Kjo hijeshi e e ujit
që na fton te vetja
me nurin  gati telepatik,
nuk ka nevojë për sqarim.

Asgjë nuk ndodh,
kur  anija nxiton drejt kodrave të gjelbërta
dhe reja e shprishur  mjellmës i afrohet,
kur  nga fundi del mustaku i madh një metër e gjysmë
e dorën e peshkatarit befason.

Nëse anija i qepet erës  
dhe lopata ndalet në ajër,
mjafton të kalosh 
duke larguar degët nga rruga,
ndoshta  të njohësh një fytyrë të parë
a të ulesh buzë një moçali të heshtur.

Ndonjëherë në mëngjes, ndonjëherë  në mbrëmje,
nuk varet nga unë në të vërtetë,
s’është varur kurrë.

Por edhe nëse qëndroj brenda,
nuk ka dallim
midis një djali  që  merr  një gur
ta hedh  sa më larg të jetë e mundur,
dhe meje, hedhur përmes një membrane tjetër

në atë që është e shkruar.

Nga fundi të dy jemi të mbrojtur nga sipërfaqja.
Qarqet po përhapen
pas shpinës tonë -
e vetmja gjurmë e kësaj loje të heshtur,
e cila zgjat nga mëngjesi në mbrëmje.

 Dhomat bosh

Kurrë nuk ka pasur kaq shumë boshllëk
Ndërtesat duke pritur për nojmë ,
kurrë kaq shumë shkallë,
drita,
të cilat nuk do të arrijnë zërat.

Ne jemi larg nga mundësia,
qetësisht të pushojmë në kolltuqe
e të lexojmë fituesit e çmimit Nobel,
larg nga tundimet për të fluturuar nga ballkonet,
t’i themi lamtumirë frikës sonë
paraardhësit ti lëmë pas.

Ne kthehemi në shtëpi
për të pushuar nga të tjerët.
Pluhuri në qoshe na huton, 
kur pyesim veten, të zënë me çanta,
si të kthehemi në sheshe,
për të devijuar vëmendjen nga ajo
që ne nuk duam të dëgjojmë.

Ndonjëherë uji i moçalit rritet
themelet  dridhen.
Gjaku i mpiksur nuk është  mjaftueshëm i errët
për të mbushur rrugët e braktisura,
jo aq i shpejtë për të zënë hapin   
e atyre që kemi braktisur.

Ndoshta, nëse çatitë
do të binin përtokë, do të bëheshim të kujdesshëm
në pengesat e planifikimit midis nesh dhe kafshëve,
më në fund t’a pranojmë se taksat mbi dritare
janë të gjitha më të neveritshme se kurthet,
futur në mes të shenjave të pikësimit.

Çdo gjë që ne të huazojmë ose blejmë
nga perspektiva e përjetësisë nuk kalon 
dhomën e hotelit, ku emri i së nesërmes tonë
do të jetë më pak i rëndësishëm se sa shuma në llogari.

Lubjana

Ti më përshëndete në mënyrën

që më së paku e prisja
me fytyrën e zakonshme që jam mësuar ta shoh.

Unë mund ta parashikoi mjegullën,
e cila  përpiqet të ngjitet
në velat e hapura të mëngjesit
e të lëkund trarët
si një pullazxhi i shkathët
që përkulet e fsheh fytyrën. 

Kohë të gjatë s’kam qenë në breg.
Qëndruar me kafe, betuar në zhurma të gjata,
sikur doja të mbuloja

joshjen ndaj atyre pakujdesive
që dikur lëviznin pedalet.

Asnjë shans për hezitim.
Kur gjethet e arta mblidhen
te dritaret dhe shtillen te Tregu i Vjetër,
vendimet duhet të jenë më të mprehta
se hapat që duan të zgjedhin shtigjet e vjetra.

Tivoli ngrihet drejt reve.
Ku janë armiqtë e mi, miqtë e mi?
Pjesa më e madhe e asaj që kalon është vetëm pamja.
Por kjo është e pashmangshme për të takuar homologun
që mund egon e tij.

Ai e di gjithashtu  se Lubjana e vërtetë
fshihet në disa rrugica,
kur dikush është mbërthyer në këngë
në çastin kur supet tona puqen.

Robert Simonišek, (1977) është poet, shkrimtar, përkthyes dhe historian arti. Deri më tani ka të botuar tri vëllime poetike ‘Katalogu i mbuluar nga uji” 2003, “Një autoportret i mbuluar  me hartë “, (2008), Migrimet (2013). Autor i një vëllimi me tregime të shkurta “Shikimi melankolik”  dhe romanit “Dhoma poshtë kalasë” i nominuar për çmimin letrar slloven Kresnik. Poezitë e tij janë përkthyer në anglisht, kroatisht, çekisht, spanjisht etj. Jeton në Celje.    

 përktheu Ilire Zajmi

http://www.fekt.org/ilire-zajmi/

Idillio

Siamo passati l'uno accanto all'altro

come due sconosciuti per le vie di una città

Abbandonati ci siamo allontanati per sempre

nell'idillio di un castello solitario in mezzo ai campi

Ci siamo presentati ma nemmeno ci conosciamo più

a forza di cercare sempre di leggere a fondo nell'essere

 

Siamo passati l'uno accanto all'altro

come due sconosciuti per le vie di una città

Un'isola immaginaria nell'oceano vasto

sempre insieme sempre separati .

 

traduzione: Giuseppe Napolitano